In ZW Oeganda zijn begrafenissen zo courant dat de mensen er hun werkplunje niet eens meer voor uittrekken. 20 jaren van burgeroorlog en economische ontreddering hebben het land uitermate kwetsbaar gemaakt voor de verspreiding van Aids: 1/6 van de volwassenen draagt het virus. Tegen 2000 zullen wereldwijd waarschijnlijk 10 a 15 miljoen kinderen minstens één van beide ouders verloren hebben. De documentaire toont hoe een Oegandees dorp leert omgaan met de sociale gevolgen van Aids: Cabanara, waar 1/8 van de kinderen minstens één ouder heeft verloren. Voor Afrika is dit nieuw, want de term weeskind bestond niet in hun cultuur: kinderen werden altijd opgenomen in de gemeenschap. Kinderen die hun ouders verloren worden een probleem omwille van de armoede. Kinderen vertellen spontaan en open over hun dagelijks leven, hoe ze overleven zonder hun ouders, hoe ze hun lot in eigen handen nemen. Vele kinderen, aan wie de ouders net voor hun dood nog zegden 't huis en 't land (koffie) niet in de steek te laten, nemen zelf de zaken in handen, blijven thuis van school. De oudste dochtertjes nemen de rol van de ouders over en offeren hun eigen kinderjaren op om broers en zussen te laten overleven en school te lopen. De documentaire gaat ook het psychologische effect op de kinderen na: een verpleegster vertelt hoe de kinderen dikwijls hun doodzieke moeder imiteren: als moeder koorts had of diarree kreeg, werden zij ook ziek. We zien hoe Oeganda niet weeshuizen, die alleen soelaas bieden op korte termijn, maar de dorpsgemeenschap zelf beschouwt als oplossing om deze kinderen sociaal te integreren. Solidariteit als alternatief voor sociale uitsluiting.
