De Amerikaanse filmregisseur Martin Scorsese kiest een dertigtal belangrijke fragmenten uit de Italiaanse filmgeschiedenis. Hij behandelt vooral het tijdvak 1940-1965, de bloeiperiode van de Italiaanse cinema. De documentaire volgt het (neorealistische) oeuvre van Vittorio De Sica, Roberto Rossellini en de vroege periode van Federico Fellini en Luchino Visconti. Scorsese blijkt een ideale filmdocent: gedreven voorziet hij de kijker van achtergrondinformatie en scherpe analyses, waarin hij de artistieke en maatschappelijke betekenis van de films toelicht. Al doende werpt de regisseur nieuw licht op titels die tot het canon van de filmgeschiedenis behoren.
