Haar echtgenoot Miguel Enríquez, de chef van het verzet tegen de dictator, werd in '74 in hun huis in de Calle Santa Fe, een klein straatje in een buitenwijk van Santiago, door de militairen doodgeschoten. Aangevuurd door de drang om de demonen uit het verleden uit te drijven, ploegt de vrouw zich in 'Calle Santa Fe', een soort historisch videolog, doorheen talloze archiefbeelden, herinneringen en getuigenissen, om uiteindelijk op een nog steeds actieve vulkaankrater van onverwerkte emoties te stoten. Haar reisverslag duurt veel te lang (163 minuten!) en lijkt ons ook beter geschikt voor de beeldbuis dan voor de cinema, maar 'Calle Santa Fe' hangt wél een treffend totaalbeeld op van de zwarte jaren, en sommige verhalen zijn straffer dan chilipeper: 'De dag na de staatsgreep,' vertelt een oude kameraad, 'hoorden we in de straten een angstaanjagend gekletter - het vuilnis was niet opgehaald, en overal in de stad trokken straathonden de vuilnisbakken omver. Het waren de enige geluiden die de doodse stilte doorbraken; het menselijke leven was verworden tot een gerucht
